BUCELLARIUS

BUCELLARIUS

Wisigothis et Hispanis Vasallum notat, qui in alterius patrocinio est. Proprie is olim, cui patronus buccellas, i. e. mensam praebuit. Gloss. Nomicum, Βουκκελλάριος, ὁ ἀποςτελλόμενος, καίφων τινὰ. Βουκκελλάριος ὁ παραμένων ςτρατιώτης. Wisigoth. leg. 1. l. 5. tit. 2. hâc voce depingitur miles feodalis antiquus, hodie in Anglia dictus Tenens per servitium militare: cui et bene convenit armaturae genus, quod e Mauritio, auctore Graecô, refert Turnebus Adversar. l. 24. c. 16 Scilicet, Buccellarios fuisse equites armaots Zabis, i. e. armaturis loricarum prope talarium, manicis ferreis et contatos quosdam. Idem addit et sagittarios: ubi loquitur de certo quodam Buccellariorum ordine, magnô tunc honore, quod in agmine ante Imperatorem exercitus equitarent, et post sequerentur: patriâ, ut Suidas indicat, Gallograeci. Gregor. Turon. Hist. l. 2. c. 8. Dum Valentinianus Imperator contionaretur ad populum, Occylla buccellatius Aetit, ex adverso veniens, eum gladiô perfodit. Albericus Buccellarios interpretatur latrones, forte, vel quod acceptâ missione a Magistro militum in Oriente, latrocinari iis licuit, et ex rapto vivere: vel quod genris vitium hoc esset. Glossae Isidori pro Scurra ponunt. Gallicum Bacchelier, et Latinum Baccalarius inde deduci, sunt qui velint. Vide Spelmann. Glossar. Archaeol.